Dat wonderen bestaan blijkt ook weer uit het volgende: ik had mijn moeder aan de telefoon en ze vertelde me dat ze in een nieuw boek was begonnen.
Ze leest moeilijk (mijn hoofd doet het niet goed) en het boek (het onderwerp) vind ze moeilijk. “Ik ben nu aan het laatste stukje (van haar leven) bezig en jij hebt het hier altijd over. Ik weet niet hoe ik aan het boek kom, zal wel van jou zijn. Maar ik ben aan het opruimen en ik kwam het tegen en nu ben ik er in begonnen. Ik vind het moeilijk en ik snap niet alles maar ik heb zoveel fout gedaan in mijn leven, ik ben al jaren zo boos en nu staat hierin dat ik daarmee moet stoppen. Dat ik los moet laten. Nou, dat probeer ik dan maar. Nee, dat probeer ik niet, dat DOE ik”……..
Dat boek, dat zal ik ongetwijfeld jaren geleden aan mijn moeder hebben gegeven. Het is echt zo’n boek: je bent er aan toe of niet. Je voelt je er tot aangetrokken of niet.
Nu, zo tegen haar einde, voelt mijn moeder dat ze het kan lezen. Elke keer wanneer ik haar spreek, legt ze aan mij uit wat er in het boek staat…..
Dat is altijd zo leuk van mensen die een voor hun iets nieuws leren, wat ik al jaren weten: dat men aan mij gaat uitleggen hoe het werkt.
Ik luister geduldig en met liefde. Blij en dankbaar dat ze de moeite neemt en er voor open staat om iets nieuws te leren.
Wie weet wat het haar gaat brengen?
Verhoging van haar levenskwaliteit?
Een rustig loslaten?
Het is goed.
Enorme bewondering voor de 83 jarige vrouw die ik mijn moeder mag noemen: tot het laatste moment aan het leren en aan het ontwikkelen.
Wij raden dit boek je van harte aan: Vraag en het wordt gegeven _ Abraham Hicks
