De dag dat ik erachter kwam dat ik een medium was/ben, was ik op een Tweede Wereld Oorlog begraafplaats. Een vriendin en ik hebben in het verleden spirituele uitstapjes gemaakt, soms van een dag, soms langer. Op een van deze uitstapjes kwamen we langs Margraten in Limburg bij de Nederlands Amerikaanse begraafplaats.
Ik wilde graag stoppen, ik was hier sinds de middelbare school niet meer geweest. Mijn vriendin had minder die behoefte (de energie was nogal zwaar daar) en bleef achter op de parkeerplaats. Het was heel erg stil, geen vogeltje zong, de zon achter de wolken. Een meisje moest hartverscheurend huilen terwijl haar vader haar probeerde te animeren om toch vooral mee de begraafplaats op te gaan (Amerikaanse toeristen).
Zoveel graven, zoveel verloren levens om ons onze terug vrijheid te geven. Ik stond aan de voorkant, in het midden en ineens hoorde ik een hele duidelijke stem (in mijn hoofd): “Naar rechts, naar die rij, naar dat graf”. Ik liep naar waar ik naar toe geleid werd en toen ik daar kwam kon ik mijn ogen niet geloven! Daar stond een knappe jonge soldaat. We keken elkaar aan en hij zei: (in het Amerikaans) “Jij kunt me zien!” “Ja”, zei ik, “ik kan je zien”. Hij was zo enthousiast dat hij tegen me begon te praten.
Hij zei dat hij dagelijks al die mensen zag die voorbij liepen, maar niemand zag hem, niemand keek hem aan, niemand zei hem gedag. Ik luisterde naar hem en zei: “Maar lieverd, kijk eens goed naar mij, kijk eens naar hoe ik gekleed ben. Zie ik eruit als iemand uit 1945?” Hij was verbouwereerd. “Nee”, zei hij.
Ik zei: ”Kijk eens goed om je heen. Waar ben je? Zie je waar je bent? Je bent op een begraafplaats. Je bent overleden. We zijn vele jaren verder, het is niet meer 1945”.
De jongeman begon te huilen toen de waarheid eindelijk tot hem doordrong. Hij was 19 jaar geweest toen hij kwam te overlijden, nog geen 2 weken voor 5 mei 1945 (ik bespaar je de details van zijn overlijden).
Nadat hij rustiger geworden was vroeg ik hem of er nog meer mensen waren zoals hij. Jonge mannen die daar rondliepen en niet door hadden dat ze reeds overleden waren. “Ja”, zei hij, “die zijn er”.
Ik vroeg hem of hij contact kon maken met die arme zielen en ze duidelijk kon maken wat ik hem net had duidelijk gemaakt? Dat kon, zei hij. Ik bleef praten terwijl hij alles doorgaf aan de anderen. Tot slot vroeg ik of ze er klaar voor waren om naar het licht te gaan. Dat waren ze.
Ik voerde een ritueel uit (mijn vriendin heeft ongetwijfeld meegeholpen, zij was toen al verder spiritueel ontwikkeld dan ik) zodat ze uit de tussenwereld weg konden en naar het licht konden gaan. Toen die hele groep vertrok, veranderde de energie in een klap.
De zon kwam achter de wolken vandaan. De vogels begonnen te zingen. Het kleine meisje stopte met huilen. Ik draaide me om en zag dat mijn vriendin inmiddels ook op de begraafplaats was.
Tot op de dag van vandaag wordt ik nog emotioneel wanneer ik er aan denk. Vooral zo rond 5 mei moet ik hier heel sterk aan denken. Met dank aan alle soldaten die hun leven gaven, opdat wij onze vrijheid terug kregen. Dank je wel lieve jongen, uit de bodem van mijn hart.
Spiritualiteit is: je richten op het licht en dat helpen verspreiden
Klik HIER om een gratis healing te volgen.
Kunnen we wel gebruiken nu.
Veel healingsplezier.
