Josephine

Nu Luz (kitten geboren 26 mei 2022) in mijn leven is, komt mijn laatste kat, Josephine heel sterk naar voren. Af en toe noem ik Luz Josephine…. Zou Luz een incarnatie van Jospehine zijn? Ze hebben zoveel gemeenschappelijk. Ik heb soms het gevoel dat Josephine een nieuwe kans krijgt via Luz.

Vandaag vond ik in een mail van 2017 het verhaal van Josephine. Met tranen biggelend over mijn wangen heb ik haar verhaal gelezen. Ik wil het graag met je delen. Voor jou wanneer het afscheid van een huisdieren jaren na dato nog in je hart zit.

Josephine, mijn kat, kwam in 1997 in mijn leven. Ze was aan komen lopen bij mijn ouders op Flakkee. Wij, mijn toenmalige partner en ik, hadden al een Napoleon dus Josephine kwam er als vanzelf bij. Van Flakkee verhuisde ze naar Rotterdam. Napoleon was meteen weg van haar. Voor Josephine duurde het wat langer om te wennen. De eerste dagen verbleef ze onder het bed in de logeerkamer. Napoleon, altijd heel sociaal, heeft haar onder het bed vandaan gekregen en sindsdien waren ze samen. Napoleon, sociaal, een kroel, bepaalde wat Josephine wel en niet mocht. Hij kon haar in de houtgreep nemen (armpje om haar nek en dan tegen zich aan trekken) en dan moest haar oren en haar gezicht gewassen worden. Josephine liet het gelaten toe. Al snel werd duidelijk dat we naar Bonaire zouden verhuizen. De katten gingen vanzelfsprekend mee. Met z’n twee-en in een bench, een lange vlucht naar de Antillen. Napoleon zorgde onderweg voor Josephine.

Op Bonaire aangekomen zaten we eerst in een tijdelijk huis. Het huis had, als zo veel huizen daar, tralies voor de deuren en schuifhordeuren. We waren er nog geen week, toen ik op een ochtend de schuifdeur openzag staan en beide katten wegwaren…. Ik was in paniek, katten horen minstens 3 weken binnen te blijven op een nieuwe locatie. Ik roepen en roepen en daar kwamen ze beide aangehuppeld. Hoezo? Mocht dat niet? Ze waren alleen even de omgeving gaan verkennen? Ze klommen in bomen en vonden het heerlijk. Al snel gingen we naar ons definitieve huis. Weer wilde ik ze binnen houden, maar ook hier gingen ze al snel naar buiten. In verband met mogelijk inbraak moesten eigenlijk altijd alle ramen, deuren dicht zijn. Ik had een heel systeem dat ze via een raam naast de achterdeur binnen konden komen, een kamer door moesten lopen, weer via een raam, door de achter patio en dan door een schuifdeur. Ze hadden het al snel door. Zo konden we alle deuren op slot houden en gingen ze via 3 ramen en een schuifdeur zelf naar binnen en buiten.

Josephine is altijd een “echte” kat geweest, tenminste met haar voedingspatroon. Daarmee bedoel ik dat ze alles ving, uitmoordde en opat wat maar enigszins bewoog, al was het veel (en ik bedoel veel) groter dan haarzelf. Op Bonaire zijn veel hagedissen, Josephine heeft heel veel hagedissen gevangen, dan zag ik weer ergens een staart liggen en hoorde ik haar crunchen op een lekkere hartig hapje….

Op Bonaire kregen we er twee honden bij. Eerst Tara, een dobberman/rottweiler. En later Suerte, vuilnisbakkenras. Vanaf het begin heb ik duidelijk gemaakt dat de katten er eerst waren en dus dat zij bovenaan stonden. Heel wat vuile blikken zijn onderling tussen de katten en honden uitgewisseld. De katten konden heerlijk binnen in de airco zitten en zaten dan voor het raam de honden uit te jennen met: “haha, wij zitten lekker cool binnen, haha jullie zitten warm buiten”.

Na krap een jaar werd het duidelijk dat mijn man en ik uit elkaar zouden gaan. Vrienden van me regelden grote benches vanuit Nederland voor de honden. Daar ging ik. Verdrietig. Met 3 benches. 1 met 2 katten en 2 met elk een hond. Ik kwam aan op Zaventem waar mijn ouders en mijn vriendin op me stonden te wachten. Ik trok, na 10? jaar bij mijn ouders in met 2 honden en 2 katten. Geen geld, geen huis, geen werk. Na enige maanden kreeg ik, met behulp van urgentiepunten, een huis. Ik kreeg een baan en samen met mijn 4 lieverds ging ik weer op mezelf wonen. Dit was in 2000.

Het waren drukke jaren, 2 honden, 2 katten, fulltime werken, Reikimaster en kinesiologie opleiding doen gedurende 3 jaar.

Josephine zat onder de plak bij Napoleon en werd regelmatig door hem gecorrigeerd en dan ook nog door de 2 honden. Ik had niet veel met Josephine in die jaren. Ze liep altijd te klagen, was geen schootkat, wilde niet gekroeld worden, ze ging haar eigen gang. Toen kwam er ook nog tijdelijk Loes bij, een aanloopkat, daar kon ze ook de humor niet van inzien. Ik dacht een goede kattenmoeder te zijn door de katten biologisch voer te gaan geven. Josephine weigerde de brokjes te eten. Op een dag hoorde ik lawaai boven. Ik ging kijken en daar zat de moordenares, ze had een duif gevangen. Het bloed zat tegen de muur, haar gezicht zat onder het bloed en ze gromde en blies naar me. Ik moest niet denken dat ik die duif bij haar vandaan kon krijgen.  De zak met biologisch voer is naar mijn ouders gegaan……. Josephine had gewonnen, ze wilde “gewoon” voer. Josephine was verder een niet reguliere kat. Ze kon bijvoorbeeld op de vensterbank liggen slapen en dan hoorde ik een dreun, en dan lag ze op de grond, plop, van de vensterbank gevallen. Ook in bomen klimmen kon ze niet goed. Ze deed het wel maar viel standaard uit de boom of hing aan 2 pootjes aan een tak. Over een schutting lopen? Gegarandeerd dat ze ervan af viel……

Verder was Josephine was nooit nadrukkelijk aanwezig. Ze hield zich gedeisd, op de achtergrond. Ze was in mijn ogen toen ook niet echt sterk, ik dacht eerlijk gezegd dat zij als eerste “zou gaan”. 

Een voor een stierven Suerte, Tara, Loes, Napoleon en Josephine bleef. En toen ze eindelijk, na al die jaren, “enigst kind” was kwam haar karakter naar voren. Toen pas snapte ik dat ze eigenlijk heel sterk was. De sterkste van allemaal. Ze kwam helemaal tot bloei. Er kwamen trekjes naar voren die ik nog nooit gezien had. Koppig, duidelijk, snel beledigd, eigen mening en eigen ideeën hebbend, dwingend. Heel goed in telepathie. En daar was m’n meisje, wat een leuke kat was ze! Was niet bij me weg te slaan. Was daar waar ik was. Kwam op voor haar zelf. Maakte duidelijk wat ze wilde. Haar gezichtje, wat al die jaren emotieloos was geweest, kwam tot leven. Wat een uitdrukkingsvaardigheid had ze! Als blikken konden doden……. Ze stond soms verbaasd van mijn domheid……

Toen kwam daar de verhuizing naar Hilversum. Josephine en ik namen afscheid van Flakkee en gingen naar het Gooi. Van een huis op het platteland naar een appartement in de stad. Eerst naar een appartement met een dakterras op de tweede verdieping. Een halve hartverzakking kregen we toen ze op de rand sprong en langs de hele rand liep. Mijn relatie liep stuk en Josephine en ik verhuisden naar een ander appartement, zonder terras, zonder zon. Ik bleef beloven dat “mami” voor een huis met een tuin zou zorgen, maar helaas, dat is niet op tijd gelukt.

Josephine was begonnen aan haar laatste loodjes. Ze plaste niet meer op de bak maar op de fauteuil, bank, chaisse longue, haar bed, haar kussens. Een aantal weken lang heb ik tot 5 wassen per dag gedraaid. Toen het duidelijk was dat ze “zou gaan” nam ik, me schuldig voelend dat ik mijn “kind” de laatste 2 jaar een tuin had ontnomen, haar op donderdag 20 april mee naar Flakkee, naar mijn ouders, naar de tuin. Ze vond het gras heerlijk! Wat heeft ze lopen snuffelen. Doodmoe in het zonnetje gelegen. Ik moest mijn “dingen” gaan doen en mijn moeder paste op. Mijn ouders hebben 2 grote, 10 jarige, hanen in de tuin rondlopen. Een haan liep nonchalant langs de deken waar Josephine. Josephine zag de haan, richtte zich op, sprong…. En zakte naast de haan door haar pootjes. Hoe oud en moe ze ook was, de “moordenares” zat er nog steeds in. We hadden gedacht/gehoopt dat ze die dag zou sterven, maar ze moest blijkbaar nog mee naar huis.

We gingen weer terug naar Hilversum. Die avond heerlijk met elkaar gekroeld. De volgende dag moest ik even weg en ben verse rundergehakt voor haar gaan halen. Ik kwam terug, ze zag me, richtte zich op en zei “hallo” en kroop naar me toe. Ik nam haar mee, ging op de grond zitten. Ik nam haar tussen mijn benen zodat ze enige steun had. Ondersteunde haar borstje met mijn linkerhand en maakte met mijn rechterhand kleine gehaktballetjes. Ze heeft 5 kleine stukjes op en vond het heerlijk, moest hard spinnen. Ze was zo moe. Na 5 hapjes viel ze met haar hoofdje op mijn hand in slaap. Ik heb haar op een quiltje gelegd op mijn handen te gaan wassen.

De rest van de dag heeft ze op mijn borst gelegen op de bank. Ze gaf aan dat ze dit niet meer wilde. Ze heeft enige uren op mijn schoot gelegen. Ze gaf aan dat ze dit niet meer wilde. Ze heeft enige uren naast me op de bank gelegen. Ze gaf aan dat ze dit niet meer wilde. Ze heeft enige tijd op de grond op een quiltje voor de bank gelegen. Ze gaf aan dat ze dit niet meer wilde. Ze heeft heel even op de badkamervloer gelegen. Ze gaf aan dat ze dit niet wilde. Ik heb haar toen opgepakt en haar in haar kamer op een kussen gelegd. Hier zakte ze steeds verder weg. Wilde ze eerste nog graag water via een pipet, nu wilde ze niet meer drinken. Ik ging naar bed.

Zaterdagochtend 22 april liep mijn wekker vroeg af. Ik ging op cursus. Josephine was  bijna weg.  Ze begon met de diepe doodszuchten, de lichaamsschokken, tekenen dat de ziel zich aan het losweken is van het lichaam. Ik moest weg. Vuilniszakken op de vloer van de auto voor de passagiersstoel gelegd, daarover een wollen vest. Josephine op haar meest favoriete rode kussen gelegd en naast me in de auto. Ergens, op de A12, blies ze haar laatste adem uit. Bij mami in de auto, ze kon gaan.

Mijn vader stond bij  mijn cursuslocatie op me te wachten. “Ze is net doodgegaan”. Ik tilde Josephine met haar kussen, vest uit mijn auto en gaf haar aan mijn vader. Hij nam haar mee.

Ik had een hele dag cursus en na afloop ging ik naar mijn ouders. Mijn vader had inmiddels een grafje gegraven. Josephine lag in de schuur. Ik heb Josephine in haar favoriete trui (van mijn ex-man) gestopt, een knoop bovenop met de mouwen. Mijn vader pakte haar aan en legde haar in haar graf. Grond erover, dag Josephine.

Nu is het zondagochtend, 23 april 2017, en het huis is zo stil. Dit is de eerste keer in 20 jaar dat ik alleen ben. Niet eerst een hond uitlaten, een kat eten geven. Ik wist niet wat ik moest doen vanochtend. Mijn hele ochtendritueel is van slag. Ik mis je Josephine, je laat, voor zo’n klein meisje, een groot gat achter. Ik hou van je. Voor altijd in mijn hart.

Josephine –  september 1995- 22 april 2017

In licht en liefde,

Lisette-Anne

GRATIS Materiaal