Wellicht is het je opgevallen dat er afgelopen zondag geen OTK video was. Ik was even out of order, ik liep over (althans, mijn figuurlijke emmer liep over) en heb mezelf ondergedompeld (noodgedwongen) in zelfzorg, slapen, rusten en het minimale.
Ik ben een strong believer in “we krijgen enkel dat op ons bordje wat we ook daadwerkelijk aankunnen, maar feit is gewoon dat het soms wat veel is. Krijg ik weggekaand wat er op mijn bord ligt? Jazeker, het vergt soms even wat aanspassingsvermogen.
Iedere dag is er een met al het moois wat er is te ervaren en te beleven. Het begeleiden van mijn moeder op het laatste stukje van haar levenspad is verhelderend, nederig makend, allesomvattend, liefdevol, frustrerend, vermoeiend, mooi. Intens dankbaar dat zij mijn moeder is en ik dit voor haar mag en kan doen.
Het lichaam zich zien voorbereiden om de ziel los te gaan laten is soms hartverscheurend maar een natuurlijk proces. We zijn bezig de cirkel aan het rondmaken.
De humor is er nog. (moeder vanochtend: “nee hoor kind, ik ben tevreden, oh ja en dan moet ik die vingers zo doen, want dat doen ze tegenwoordig” maakte het quote unquote teken met haar vingers naast haar hoofd) Ze heeft humor, altijd gehad.
Dus ik ga door, in de ochtend eerst ma verzorgen, dan naar mn werk in de keuken van een vegetarisch restaurant (ik bak voornamelijk), tussen de middag naar huis, moeder en, niet te vergeten, Luz verzorgen en aandacht geven.
Dan door, (oppas)kinderen van school halen en tot 18:00 uur oppassen. Naar huis, moeder verzorgen, haar proberen iets te laten eten, (ben een kunstenaar aan het worden in het maken van aantrekkelijke kleine hapjes) stukje huishouden, stukje zelfzorg en op tijd naar bed. Op naar een nieuwe dag.
Oh ja en dan heb ik ook nog een praktijk (moet natuurlijk wél mijn best blijven doen voor mijn leden van de Spirituele Bibiliotheek), een Volkstuin (waar ik ook nog in het bestuur zit) en zijn er nog heel veel andere zaken die geregeld moeten/mogen worden.
En ja, dan schiet een OTK er bij in. Dan ben ik moe, dan loop ik over, dan moet ik bijtanken. Wat ik niet heb, kan ik ook niet weggeven. En, omdat ik bij al mijn taken en werkzaamheden geef, geef en nog eens geef ben ik soms even op. Dan zie en hoor je me niet online, dan deel ik niets, dan lijk ik van de aardbodem verdwenen.
Ik ben er. Ik ben er altijd. Voor mijn moeder. Voor mijzelf. Voor jou, mocht je me nodig hebben.
In tijden zoals deze leert een mens hoe sterk zij echt is. En, ik wist het al, ik ben sterk, soms alleen gewoon even heeeeeeeeel moe.
Vandaag ging ik naar de osteopaat en die lieve man controleert mijn ruggegraat, raakt me alleen aan en de tranen gaan stromen, ik heb gehuild, gehuild, gehuild, ik liep over en leeg. Hij had niets door en bleef doorpraten. Op enig moment mocht/moest ik me omdraaien en zag hij mijn tranen stromen. “Ach, ben je verdrietig?” Wat de sluizen nog verder openzette. Hij liet me praten en praten en huilen en huilen. Na een uur was ik recht van lijf en leden, uitgehuild en helemaal fris en fruitig om mijn dag voort te zetten.
Vanavond heeft mijn moeder een piepklein bakje eten op en een picolino en een kop thee.
Vandaag was/is een goede dag.
——————-
waarom deze foto? Viltschilderij, ooit gekocht in Friesland tijdens een dorpsdag, hangt boven het bed waar mijn moeder in ligt. Had foto gemaakt terwijl ze ligt te slapen. Die hoef ik niet te delen.
Neem een kijkje in de Spirituele Bibliotheek
