Ik had die ochtend kunnen verongelukken maar noch ik, noch mijn auto had een schrammetje. Luisteren naar je engelen is zo belangrijk.
Ik gebruikte altijd waterproof mascara maar die ochtend had ik normale mascara gebruikt. Ik zat niet al te best in mijn vel. Mijn relatie was over. Ik was verdrietig. Ik had geen doel. En ik liep te tobben met de gedachte dat er toch niemand was die van mij hield, dat ik geen waarde had, dat ik er net zo goed niet –meer- kon zijn. Ik woonde op Flakkee en werkte fulltime voor een werkgever in Goes.
Het was winter en ik ging zo rond 07:00 de deur uit. Ik nam nooit de lange route via de hoofdweg (waar wel gestrooid werd) maar ik nam altijd de binnendoor weggetjes om pas later op de hoofdweg aan te sluiten. Het zou gevroren hebben maar ik zat al 10 minuten in de auto en had nog geen ijzel gezien.
Ik ging een bocht door, een volgende dijk op en, omdat ik tot dan toe geen ijzel gezien had, gaf ik in/na de bocht gas.
Te laat zag ik dat juist díe dijk helemaal glinsterde van de ijzel.
Links van de dijk stonden bomen, rechts van de dijk (toen, nu is het anders) was een vaart/sloot. Mijn auto raakte totaal in de slip, mijn banden hadden geen grip en in plaats van te rijden schoof mijn auto zijdeling over de dijk, naar links, recht op een boom af.
Ineens hoorde ik een hele duidelijke stem: “Handen aan het stuur, maar niet sturen. Voeten van het gas. Niet remmen. Wij doen de rest”.
Vlak voordat ik een boom zou raken, werd mijn auto tegengehouden en recht gedraaid en weer op de dijk gezet.
Ik reed een milliseconde recht voordat mijn auto weer slipte en ik weer zijdelings ging, maar nu richting de rechterkant van de dijk.
Aan de zijkant zag ik twee hele grote engelen staan die mijn auto tegenhielden voordat ik rechts de dijk afreed. Zij bleven mijn auto aan weerszijden beethouden totdat mijn banden grip kregen en ik zelf weer rechtdoor kon rijden.
Ik heb moeten huilen! En huilen! Van schrik, van dankbaarheid maar ook omdat ik me heel klein en heel nietig voelde.
Die ochtend nog had ik gedachten gehad van “wat doe ik er eigenlijk toe” en nu was ik gered.
Ik dacht: “Ze hadden me net zo goed kunnen laten verongelukken, blijkbaar heb ik tóch nog een taak hier op aarde”.
Vanwege mijn normale mascara kwam ik als een panda aan op mijn werk. Daar werd gevraagd wat er gebeurd was, waarom zag ik er zo uit?
Weer huilen, ik ben gered door engelen, ik was bijna verongelukt…..
Dit hele verhaal duurt langer om te typen, dan dat het moment zelf duurde.
Het was over en voorbij in een paar seconden maar die paar seconden veranderden mijn leven.
Ik ben doorgegaan op het spirituele pad en er later zelfs mijn werk van gemaakt. Nog steeds intens dankbaar voor de hulp die ik toen heb mogen ontvangen.
Spiritualiteit is: luisteren naar je engelen
p.s. ik kom deze week met een nieuw programma: OVERVLOED
