Het is maandag 27 februari 2023, ik word wakker en denk: “Dit kan zo niet langer”.
Ik bel mijn moeder op en zeg: “Ik zeg het nu maar alvast, zodat je nog een week boos kunt zijn, je kont tegen de kribben kunt gooien en je hakken in het zand kan zetten, maar a.s. vrijdag, 3 maart, kom ik je halen en neem ik je mee naar Hilversum”.
Moeders protesteert, sputtert wat tegen maar, voor haar doen, geeft ze snel toe. Ze gaat er naar toe werken om vrijdag opgehaald te worden.
Ik spreek haar telefonisch iedere dag en beiden, ieder aan onze eigen kant, bereiden haar komst naar Hilversum voor. Ik ruim op, verschuif meubelen, haal mijn slaapkamer leeg. Haal haar soort boodschappen in huis. Schaf een toiletzitverhoger aan en schroef dat ding vast aan de pot. Koop een wandelrekje voor in de badkamer. Schaf een badkamerstoel aan en nog een. Mijn huis begint op een revalidatiecentrum te lijken.
Vrijdag 3 maart 2023. Ik haal haar op. Mijn vader is op dat moment afwezig en is er dus niet om gedag te zeggen. Alle spullen in de auto, het lijkt wel een volksverhuizing, maar we weten niet voor hoe lang dit is, dus veel moet mee (dat we er later achter komen dat we nog dingen missen komt nog). Ze is moe, heel moe. Ze zit als een zielig hoopje ellende naast me in de auto. Het gaat haar te snel, het is te druk op de weg en de route is er een van beton, asfalt en saai.
Vooruit spoelen. Ze wordt ziek, heel ziek. Ze heeft koorts, keelpijn, ze heeft het koud. Elektrische deken eronder. Ze kan bijna niet eten en drinken. Ik vrees het ergste en google wat ik moet doen, mocht ze komen te overlijden in mijn huis, in mijn bed (Ik slaap op de bank in de huiskamer).
Ik verzorg haar, ik behandel haar, geef haar Reiki en healingen, geef energie maar ook: “Uw Wil Geschiede”. De energie die ik lever mag ingezet worden voor wat en hoe ze het nodig heeft. Om op te knappen, of om over te gaan. Thuiskomen van weggeweest is iedere keer een spannend moment voor mij. Is ze er nog? Of tref ik haar levenloos aan? Het is “touch and go”.
Anderhalve week balanceert ze op het randje van de dood. Ik hou haar levenskracht in de gaten door middel van spiertesten. Haar levenskracht gaat zo laag als 3%. Bij 2% zet de dood in. Ze kruipt door het oog van de naald. (In een ideale situatie heeft een mens levenskracht van 100%, maar laten we eerlijk zijn, met alle troep om ons heen, in ons en wat we op dagelijkse basis tot ons nemen, heeft slechts een handjevol een dergelijk sterke levenskracht. We zijn spekkoper wanneer we een levenskracht hebben van rond de 85%.)
En dan ineens test ik dat haar levenskracht omhoog gaat, 6%, 7%, 11% en nog hoger, ze gaat opknappen! Tegen –bijna- alle verwachtingen in, gaat ze het redden!
Moeder begint weer met eten, alsof ze een dijkwerker is, hele borden eten gaan erin. Iedere keer maak ik iets anders, om er vooral voor te zorgen dat ze zoveel mogelijk verschillende voedingsstoffen binnenkrijgt. Ik heb een multivitaminespray voor haar gekocht (ze kan/wil geen pillen slikken).
Na weken op bed te hebben gelegen besluit ze om zich weer iedere ochtend gewoon aan te kleden, beter dan hele dag in nachtpon en peignoir te blijven liggen. Ze begint wat meer door huis te lopen (wat fijn is, maar ook krap voor mij want ze is nu vaker in de huiskamer, wat mijn slaapkamer nu tijdelijk is).
Ze doet een afwasje, wat uitgroeit tot iedere dag de afwas doen. Ze herstelt een gat in een gebreide deken, ze trekt nieuw elastiek door een lubberend lampenkapje. Ze kan weer lezen, doet iedere dag een woordzoeker.
Het weer wordt beter en ik zeg dat ze iedere dag even op het balkon in de zon moet gaan zitten. Voor het eerst in 85 jaar zit ze in de zon. Mijn moeder heeft haar hele leven de zon vermeden en nu zit ze met rode konen in de zon.
We komen samen in een cadans, in een ritme. Ja, het is mogelijk om mijn moeder in huis te hebben, en ja, het gaat, maar wel met een groot aanpassingsvermogen van beide kanten. Er worden oude patronen herhaald en uitgespeeld. Er zijn onderlinge irritaties en een aantal keer loop ik weg uit haar kamer om iets anders te gaan doen. Het valt me zwaar om nooit meer alleen te zijn, altijd rekening te moeten houden met, te moeten koken, wassen, verzorgen ook al ben ik moe en wil ik eigenlijk even niets.
Ze kaart enige keren aan dat ze toch een keer naar huis wil. Het is er nog niet de tijd voor.
1 mei 2023, mijn vader belt op, dat de kat van de buren (de moeder van mijn kat Luz) in de slaapkamer van mijn vader een nestje kittens aan het krijgen is.
Er komen foto’s deze kant op en die pukkies zijn erg schattig. Mijn moeder wil naar huis, naar de kittens. Ik twijfel nog, hoe ga je dat doen dan? Hier is alles gelijkvloers, daar heb je een dijkwoning. Ik hou het nog even tegen.
Een paar dagen verder. Na een –voor haar- rusteloze nacht, na een misverstand tussen ons (waarvan ik niet wist dat het een misverstand was) geeft ze aan dat het tijd is voor haar, en voor mij dat ze naar huis gaat. We spreken het misverstand uit (zij dacht dat ze dement aan het worden was omdat ze niet kon herinneren dat ze Luz op he balkon had gelaten, maar ik had om 4 uur de balkondeur open gedaan omdat Luz naar buiten wilde).
Beiden voelen we nu dat het goed is, voor ons alle twee, dat we er naar toe gaan werken dat ze naar huis gaat.
Zaterdag 13 mei. Ik breng mijn moeder naar een Quilt Bee in Eemnes. Ze knapt hier enorm voor op. Ik zie haar zienderogen vooruit gaan. Ze krijgt weer zin in quilten. Ze krijgt weer inspiratie. We spreken af dat ik haar zaterdag 20 mei weer naar huis breng.
In die week hebben we veel gesprekken. Weet ze nu wat de tekenen zijn van achteruitgang? Belooft ze dat ze sneller aan de bel zal trekken? Wat heeft ze nodig om het mogelijk te maken dat ze thuis is? Komt ze terug naar Hilversum om de zoveel tijd om bij te trekken? Zal ze groenten blijven eten? Zal ze niet weer beginnen met snoepen? Zal ze iedere dag naar buiten gaan? Etc. Etc.
Zaterdag 20 mei. Weer een hele volksverhuizing in de auto. Terug naar huis.
Thuiskomen voelt vertrouwd maar ook vreemd. Ook ik ben ruim 2,5 maand niet thuis geweest en heb mijn vader niet gezien. Ze loopt binnen korte tijd 2 keer de trap op en af, ze hijgt beduidend minder, ze hersteld sneller. Dit was een goede beslissing.
De kittens zijn 20 dagen oud en super schattig (de buren hebben niks meer van zich laten horen, dus moeder en kinderen zijn nog bij mijn ouders). Hier kunnen we uren naar zitten kijken.
Ik settle mijn moeder en vertrek. Ik kom thuis, het voelt energetisch zo anders. Ik kan weer ademhalen. Ik haal mijn bed af, neem stof af, stofzuig, dweil, was, vouw looprekje in. Ik ben tot 21 uur bezig om mijn huis weer mijn eigen energie te geven. Vanavond slaap ik weer in mijn eigen bed! Wat is mijn rug hier blij mee (ik ook).
Maandag 22 mei. Mijn moeder is jarig, ze is vandaag 86 geworden. We hadden het zeker gehoopt, maar op enig moment niet meer gedacht. Ik ben niet daar om het met haar te vieren, ik ben hier, maar het is goed. De afgelopen maanden waren een verrijking op alle gebieden. Mezelf ontwikkeld en weer een ander deel van mezelf leren kennen. Zou ik het weer doen? Ja zeker, 100% ja. Wat zou ik anders doen? Beter mijn grenzen aangeven. Minder mijn stress en frustratie weg eten. Meer naar buiten, wandelen en in mijn eigen energie zijn. Meer mijn eigen tips volgen (practice what you preach).
Tips die staan in A-Z Praktische Spirituele Tips, mijn pdf boek.
Mijn moeder is vandaag jarig, ze is 86 geworden en om dat te vieren heb ik tot 23:59 uur vandaag (22 mei) een aanbieding. Mijn pdf boek van A-Z Praktische Spirituele Tips, deel 1, normaal € 17,97 nu, alleen vandaag voor € 8,60.
Inhoud: Hoofdstuk 1 Angst, Hoofdstuk 2 Basislijn, Hoofdstuk 3 Comfortzone, Hoofdstuk 4 Doe altijd je best, Hoofdstuk 5 Emotie, Hoofdstuk 6 Focus versus Loslaten, Hoofdstuk 7 Goed voelen, Hoofdstuk 8 Het een of het ander, Hoofdstuk 9 In beweging blijven, Hoofdstuk 10 Je kunt het!, Hoofdstuk 11 Kundalini energie, Hoofdstuk 12 Lichaam, Hoofdstuk 13 Manifesteren
Boek hier: A-Z Praktische Spirituele Tips, deel 1
